Rooibos klasyczny
200 kilometrów na północ od Kapsztadu ciągnie się pasmo górskie Cederberg. I to właśnie tutaj dziesiątki lat temu odkryto czerwonokrzew afrykański. Powstały z niego susz – rooibos (z języka afrikaans rooi – „czerwony” i bos – „krzew”) – to jeden z najpopularniejszych naparów na świecie. Choć stawia się go obok herbaty, rooibos nie ma nic wspólnego z chińskim krzewem poza sposobem przyrządzania i spożywania.
Plantacje rooibos próbowano założyć w innych miejscach świata – z marnym skutkiem. Ze względu na specyficzny klimat, skład gleby i obecność niektórych bakterii, czerwonokrzew rośnie wyłącznie w RPA – na nieurodzajnej i piaszczystej ziemi. Zbiory liści, przypominających sosnowe igły, prowadzone są w lecie i wczesną jesienią. Do naparu wykorzystuje się także gałązki czerwonokrzewu – w pierwszym etapie produkcji zbiera się je, suszy i tnie na niewielkie drzazgi – tak powstaje rooibos zielony, nieoksydowany. Aby uzyskać klasyczny rooibos o czerwonym kolorze i charakterystycznym smaku, igiełki moczy się w wodzie i suszy na słońcu. Po kolejnych czynnościach (m.in. pasteryzacji parą wodną), uzyskuje się pozbawiony goryczy, słodkawy, miodowo-karmelowy napar.
Rooibos stał się bardzo popularny pod koniec XX wieku – ze względu na swój smak oraz właściwości. Napar, sprowadzony do Europy przez rosyjskiego handlarza Benjamina Ginsberga, może pić każdy: dzieci, dorośli i kobiety w ciąży (zawiera dużo żelaza i zapobiega mdłościom). Rooibos nie ma w składzie kofeiny, dlatego można pić go bez ograniczeń (nawet przed snem).
Redbush tea posiada dużą ilość przeciwutleniaczy oraz składników takich jak żelazo, potas, fluor, cynk czy kwercetyna. Idealnie gasi pragnienie, świetnie smakuje w wersji „na ciepło” i „na zimno”.
